Dinsdag 18 december, een nieuwe hindernis
Vandaag wordt een belangrijke dag, de langverwachte operatie staat gepland. Om 12.00 u zullen ze Harte komen halen, het bezoek van deze namiddag hebben we allemaal afgebeld. Spijtig, maar we weten niet hoe lang Harte zal wegblijven en of ze nadien wel voldoende uitgerust zal zijn. Extra spijtig voor Govert, die toch nog even wou langskomen voor ze een week naar Wenen trekken. Maar niets aan te doen. Een gelukkige verjaardag wensen deden we nog wel.
De tijd gaat snel. Patrick en Fanny brengen ons in de voormiddag een bezoekje. Het komt goed uit, omdat de kinderpsycholoog er is ‘moeten’ we toch naar buiten. We nestelen ons in de zetelhoek en babbelen lang, we hebben er veel aan. Nadien komt de kleuterjuf, die Harte nog een uurtje zal onderwijzen. Tussen de twee bezoekjes in gaan Patrick en Fanny even naar binnen om Harte persoonlijk een hart onder de riem te steken, en uiteraard om het cadeautje af te geven dat Ayla zelf versierd heeft. Iedereen haalt herinneringen op aan Harte, wanneer zij Harte het laatst zagen voor de ziekenhuisopname. Bij Patrick was dit op 1 november, tijdens zijn bedankingsfeestje naar mensen die hem tijdens de verkiezingscampagne sterk gesteund hadden. Een dag waar Harte urenlang speelde met de kinderen van Patrick.
Patrick nomineerde ons nog in het kader van de eindejaarsvraagjes van Mechelenblogt.be. Op de vragen “Wat vond je anderzijds het ergerlijkste, verdrietigste Mechelse gebeuren van het jaar?” en “Wie is voor jou de Mechelaar (of vereniging) van het jaar?” antwoordde hij het volgende:
Het verdrietigste moment is eigenlijk nog heel recent en is het zeer slechte nieuws over het dochtertje van een vriend, die vijf jaar oud is en bij wie zich als uit het niets een hersentumor werd vastgesteld. Zoveel pech en verdriet is bijna niet te dragen voor de ouders en hun familie. De Mechelaars van het jaar zijn voor mij dan ook de ouders van Harte: Johan en Elke, en ik geef je de blog die ze naar aanleiding hiervan hebben geschreven, en je zal zo begrijpen waarom. Johan heeft me persoonlijk heel hard gesteund met de sociale media, Facebook en mijn blog. Echt wel de Mechelaar van het jaar!
Zowel Patrick als Jan Smets van Mechelenblogt zelf hadden ons gevraagd of dit gepubliceerd mocht worden, waarvoor dank, ze vonden immers niet dat ze dit zomaar mochten doen. We gaven onze toestemming, en voelen ons toch ietwat ‘vereerd’.
Papa en mama lieten de kinderpsychologe ook hun nood aan ondersteuning merken, Monique liet een collega langskomen om evt. tijdens de kerstvakantie al eens met ons een gesprek te houden.
En toen kwamen ze Harte halen. Ze had in de voormiddag al wel eens aangegeven dat ze niet wilde gaan naar de operatie. Papa en mama merken dat ze aanvoelt dat ze niet zomaar ziek is, maar zijn enorm trots op hoe Harte met het hele gebeuren omgaat. Vandaag is immers de 4e operatie in 2 weken tijd, wat doet zoiets met een kind… Maar tot op de operatietafel speelde Harte weer met de smartphone van mama, de artsen genoten hier zichtbaar van. En gelukkig week Minnie Mouse niet van haar zijde. Deze keer bleef papa naast haar zitten tot de verdoving haar werk deed.
En toen begon het afwachten. Papa en mama ontvluchtten de veel te drukke cafetaria en trokken zich terug – misschien vreemd – in de vertrouwde maar lege ziekenhuiskamer. Ze konden wel wat tot rust komen, Anke kwam nog op bezoek. Om 16.30u kreeg mama telefoon dat we Harte mochten vergezellen in de ontwaakkamer en dan mochten ophalen. Het begin van 3 lange uren. Harte sliep nog, na een half uurtje werd ze wakker. Eenmaal ontwaakt bleek ze pijn te hebben en kreeg ze een pijnstiller. Nog een uurtje wachten was de boodschap, wat papa dan ook deed. Het uurtje werd omwille van onduidelijke redenen meer dan 2 uren. En mama maar wachten, het was een ongemakkelijke situatie. Sms-en kon niet, dus de ongerustheid nam toe. Tegen 19u45 arriveerden papa en Harte dan eindelijk in de kamer. Een blij weerzien. Uiteraard moest Harte vooral rusten, maar de eerste signalen wezen erop dat ze de operatie goed doorstaan had.
Het was een emotioneel lange dag.
Mama kreeg gezelschap van Bieke, Els en Vicky. Papa luchtte samen met de krachtbalmaten (Jan, Ruben, Niko, Nachtegaal, Pils, Marc) nog eens zijn hart, maar maakte aan de toog ook plaats voor lachen. Mogelijk komt dit vreemd over (op café gaan, lachen en iets drinken), maar papa is ervan overtuigd dat zoiets moet kunnen, vooral omdat het helpt.