Maandag 14 januari 2013 – Verdriet, ongeloof, machteloosheid, onbegrip
Maandag 14 januari, een ochtend en voormiddag van schrik, verdriet, ongeloof, machteloosheid, onbegrip. Onwezenlijk. Verdriet, ongeloof, machteloosheid, onbegrip. Het vat samen hoe iedereen zich voelt. Dit kan niet waar zijn. Dit is vreselijk.
Amper 7 weken geleden was Harte er nog, amper 7 weken geleden ging Harte nog naar de dansles, amper 7 weken geleden ging ze na een dagje ziek zijn zonder problemen twee dagen naar school. Amper 7 weken geleden lachte Harte nog en was ze de vrolijke spring-in-‘t-veld. Onbegrijpelijk. 30 november ging mama gewoon met Harte naar Bonheiden omdat ze een griepje had en wellicht uitgedroogd was. Ze gingen 1 december thuis zijn…
“Wil je Harte op je schoot houden?” vragen de artsen aan papa. Een verbaasde blik. Schrik in de ogen. Wat vragen ze me nu, denkt hij. Ja, zegt papa aarzelend. Hij zet zich in de zetel, de artsen leggen Harte in zijn armen. Een vreemd moment, ineens de start van rouwverwerking.
Mama is ondertussen toegekomen. Opa en oma zetten haar af voor de inkomhal. Mama rent naar boven. Binnengekomen in de kamer, ziet ze papa zitten met ons lief Harteke op schoot… Dit is niet waar, dit mag niet gebeuren, dit is onze prinses, dit is zo fout, zo verkeerd, zo’n vergissing… Er wordt heel veel gehuild. Mama neemt na een tijd de plaats in van papa en houdt Harte urenlang vast. Hartekes leven begon op mama’s schoot vanuit die schoot en nu, net na zes jaar, is dit leven voorbij. Dit is fout, dit is zo fout… Ondertussen komen opa Jef en oma Mieke binnen. Een kleinkind kwijt, onze lachebek. Er wordt verder gebeld, nog niet iedereen van de naaste familie is op de hoogte. Nu is het echter niet meer “het zal voor vandaag zijn”, maar wel “Harte is zonet gestorven”. Vreselijk. Mama krijgt geen woord gezegd, ze wil alleen Harte vasthouden.
In de loop van de voormiddag komen ook de anderen toe. Lieven, oma Paule, Tijl, Jenne en Wout. En later nog Toon, tante Lieveke en tante Annemie. Op advies van de kinderarts zijn Tijl en Jenne meegekomen, dit moment beleven ze best mee. Tijl huilt als hij mama en papa ziet huilen bij Harte. Hij neemt mama’s beide handen vast. Jenne kruipt gewoon op Harte, alsof hij wil ravotten met haar. Hij raakt haar ogen aan, steekt zijn vinger in haar mond, aait over haar haar… En als hij Tijl ziet huilen, zegt hij: “Tijltje pijn”, en hij gaat zijn broer troosten, omarmen en kusjes geven.
Tegen de middag zijn papa en mama er klaar voor. Harte wordt gewassen, mama wast mee, ze wordt ‘mooi’ gemaakt, ze krijgt kleren aan. Noëlla van de afdeling legt twee tulpen bij haar neer. We blijven nog ruime tijd bij haar, in de vroege namiddag wordt ze naar het mortuarium gebracht. Papa en mama gaan nog even alleen zitten, enkele dingen bespreken… Dit is allemaal onverwacht snel gegaan, papa en mama wisten van elkaar nog niet eens hoe ze de begrafenis zelf zagen. In de kerk of elders, cremeren of begraven, … fundamentele keuzes die we vooraf niet eens hadden kunnen maken, zo onverwacht was het, en nu kunnen we niet anders.
En voor je het weet ben je al met praktische zaken bezig. In het naar huis rijden passeren we langs de begrafenisondernemer Pues, opa Jef en oma Mieke kennen hem goed. “Enkel om te polsen wat de mogelijkheden zijn”, zegt papa. Hij is hier helemaal niet klaar voor. Maar al snel worden beslissingen genomen, de begrafenis moet al gepland en georganiseerd worden. Datum, plaats, zelf ineensteken, rouwbrief, gedachtenisprentje, kist, bloemstuk, …
Tegen 17.00 u. zijn papa en mama thuis: een leeg, chaotisch en koud huis. We moeten ons even niet bekommeren om Tijl en Jenne. Ze blijven bij oma Paule tot na etenstijd, nadien gaan ze bij opa Jef en oma Mieke slapen. Tante Lieveke en kids slapen ook bij oma en opa. Zij zoeken ook troost bij elkaar… Papa en mama lopen thuis wat verloren. Mama gaat in bad, papa ruimt het huis wat op en we nemen even rustig de tijd om het vreselijke nieuws op een goede manier en met een sterke foto op de blog te zetten. En uitzonderlijk ook op facebook, dit belangt iedereen aan.
Papa en mama willen hun verdriet die avond graag delen met een aantal echte vrienden. Els (Dubin), Tina, (Els) de Lagrou, Vicky, (Els) de Vercammen, Bart en Ellen, Mie, Carole, Berit en Lieven, Tanne en Kristof maken allemaal tijd voor ons. We praten en huilen, beleven stiltemomenten, lachen voorzichtig, verdrinken ons verdriet. In de straat branden ondertussen spontaan vele kaarsjes aan ramen en deuren, iedereen treurt mee, hartverwarmend.