zaterdag 1 december 2012
Het was een erg vermoeiende nacht. Papa en mama sliepen, of was het eerder waakten, naast het bed van Harte. Op oncomfortabele zetels, regelmatig wakker wordende als de verpleging Harte elk half uur kwam controleren.
Vandaag is een onwezenlijke dag. Stiekem heeft mama heel erg gehoopt dat ze plots zou wakker worden uit deze nachtmerrie en dat het gewoon een slechte droom was. Niet dus…
Afgesproken was dat men in Bonheiden een MRI-scan zou nemen en men dan ons Harte zou overbrengen – met alle informatie – naar Leuven zodanig dat men in Leuven direct verder kon werken.
We krijgen toch geruststellend nieuws. Op basis van de scan ziet de tumor er op het eerste zicht goedaardig uit. Het deel dat echter niet zichtbaar is, blijft een onduidelijke factor, daar kan het nog alle kanten uit. Papa onthoudt vooral ‘goedaardig’ en leert al snel dat hij zich niet teveel op woorden mag fixeren.
Maar goed ziet het er niet uit. Ondanks de twee buisjes blijft de druk in het hoofd te hoog. Een volgende ingreep is noodzakelijk. Omdat er in Leuven nog geen plaats is besluit dokter Smets (de neuroloog) om nog een tweede operatie te doen. Een derde ‘drain’ wordt gelegd en een biopsie afgenomen. Daarna zou Harte bij voorkeur zondagmorgen naar Leuven worden overgebracht. Op het eerste zicht ziet dit erg ‘goed’ uit, de druk daalt opmerkelijk. Papa en mama hopen op een rustige avond zodat ze zondagmorgen naar Leuven kunnen vertrekken.
De emoties overdag lopen hoog op. Papa en mama krijgen het zwaar te verduren, eigenlijk krijgen ze het ene slechte nieuws na het andere. Allerlei gedachten spoken door onze hoofden, papa betrapt er zichzelf op dat hij zelfs nadenkt welke liedjes er op een mogelijke begrafenis gespeeld kunnen worden. Dit is allemaal ontzettend onwezenlijk. En het stopt niet.
Zondag wordt toch nog zaterdagavond. De ene pupil in haar oog is groter dan de andere pupil en dat is blijkbaar een teken dat er toch nog iets in de weg zit in de hersenen. Een tweede scan wordt genomen en er wordt beslist dat Bonheiden alles gedaan heeft wat ze als regionaal ziekenhuis kunnen. Leuven wordt opgeroepen. Om 21:30 arriveren ze en wordt ons Harte overgedragen aan de ambulanciers van het UZ Gasthuisberg.
Mama, papa, oma, opa, tante Lieveke, tante Annemie en Toon gaan allemaal mee naar Leuven. Mama en papa zijn doodmoe en kunnen toch niet slapen, hoe kan het ook anders… Om 23uur mogen we bij ons Harte als ze helemaal geïnstalleerd is. De artsen proberen ons gerust te stellen. Er staat die nacht zeker niets op de planning. En moest er iets gebeuren, dan komen ze ons zeker halen. Papa en mama krijgen een klein kamertje met twee bedden in het ziekenhuis. Die nacht kunnen papa en mama een beetje slapen.