Zaterdag 22 december 2012
Mama slaapt relatief goed de nacht van vrijdag op zaterdag. Gisterenavond ging ze bij Vicky pizza eten en daarna met Els (Dubin) en later nog de Vercammen en de Lagrou naar de Winketkaai, bij Nicole, een pintje drinken. Mama merkt dat ze moe is, maar wil nog wat langer blijven. Want ’s nachts komen de verhalen, de gedachten, de herinneringen, en de tranen. En dat wil ze eigenlijk niet nu. Want Harte is er nog, en daar moeten we ’t beste van maken. Mama is vooral ondersteboven van het afwezigheidsbriefje voor school… tot 30 juni 2013. ’s Morgens slaapt ze tot 10uur.
Dan wordt ze gewekt door Tijl. Die is met Jenne en oma Paule al lang beneden. Mama gaat vandaag samen met Tijl de kadootjes voor Kerst kopen. Normaal trekken de volwassenen en de kinderen naamkaartjes. Dit jaar doen we enkel de kinderen, de volwassenen hebben er geen zin in dit jaar. Mama koopt voor Robbe, Sander en Jasper. Samen met Tijl kopen ze wat ze nodig hebben. Mama laat zich door Tijl overhalen om Bart Smit binnen te gaan. Echt veel moeite hoeft hij niet te doen. Uitzonderlijke tijden kennen uitzonderlijke maatregelen. En mama geniet van Tijls aanwezigheid. In de boekenwinkel Salvator kan mama voor het eerst zonder te verpinken of te wenen vertellen over Harte. Dat zal ook wel te maken hebben met Evi, met wie mama vroeger leuke tijden beleefd heeft.
Om drie uur arriveert mama in Leuven. Harte speelt al zowat de hele dag onophoudelijk met de Ipad. Maar met Harte gaat alles goed. De koorts is voor het grootste deel weg, enkel heeft ze rond vier uur weer die pijn aan de zijkant in haar buik. De dokter is komen voelen, niets abnormaal, en geeft Harte een pijnstiller. Die helpt. De kinderartsen kwamen ’s morgens zeer voorzichtig melden dat, als ze de hele dag koortsvrij blijft, ze waarschijnlijk zondag naar huis mag. ’s Avonds komen oma en opa lekker lang op bezoek: ze moeten maskertjes op doen. Ons Harte is in haar nopjes. Ze gibbert met opa als nooit tevoren, speelt ze allebei onder tafel met ‘wie is het?’. We hebben er alle 4 van genoten, om haar zo bezig te zien. Plots zegt ze tegen oma en opa: “Zal ik jullie laten zien wat ik kan?”, en ze slaat het laken opzij, kleffert uit het bed en loopt zelf wat rond. Alleen, helemaal alleen, een beetje wankel en veel te wild, maar wel… alleen. Mama mag oma en opa nu niet aankijken, weet ze, want dan zou ze beginnen wenen. Straffe prinses, onze Harte, ze leeft, tegen de sterren op lijkt het soms…
Papa was iets vroeger naar huis zodat hij Tijl nog eens in bed kon leggen. Nadien trekt hij nog naar het kerstfeest van de straat, een jaarlijkse traditie, met traditioneel ook dezelfden die er ’s avonds nog zijn. Uit respect voor ons hebben ze het concept wat aangepast. Geen kerstman met kadootjes dit jaar, wel het oplaten van vele ballonnen met wensen in. Papa wordt goed opgevangen, kan nogmaals zijn hart luchten, en nadien is er opnieuw ruimte voor plezier. De buurtbewoners zijn ontzettend betrokken bij het hele verhaal. In de tent hangen verschillende tekeningen voor Harte, gemaakt door de kinderen. Mooi. Het wordt laat.